We waren al even onderweg toen Noor zei dat ze mij zo stil vond. “Waar zit je met je gedachten Rachel?” vroeg ze. “Ik kan niet in je hoofd kijken dus denk eens hardop.” “Nou, ehh,” hakkelde ik, “ik vind het nogal stom van mezelf, eigenlijk schaam ik mij er ook wel voor.” “Hmm, heb ik ooit iets stom van jou gevonden, zijn er eigenlijk stomme gedachten,” reageerde Noor. “Het is handiger om te vertellen waar je mee zit want dan kan ik kijken hoe ik je kan ondersteunen. Gedachten lezen zat niet in mijn opleiding.” Daar moest ik wel effe om grinniken.
Bal in mijn buik
“OK, ik ben bang dat ik het stuur niet onder controle kan houden,” zei ik snel. “Dat is klare taal. Waar voel je die angst?” vroeg Noor. “Tja, een soort bal in mijn buik,” mompelde ik. “Goed, dan wil ik twee dingen met je doen,” ging Noor verder. “Eerst iets met de bal in je buik en daarna gaan we aan de slag met het stuur. Zoek een plek waar we even veilig stil kunnen staan.”
Toen ik de auto had geparkeerd, vroeg Noor mij me op die bal in mijn buik te concentreren. Daar had ik eigenlijk niet zo’n zin in want zo’n lekker gevoel was dat nou ook weer niet. Maar OK, die oefeningen van Noor zetten meestal zoden aan de dijk. “Hoe groot is de bal in je buik?” hoorde ik haar vragen. “En wat voor kleur heeft ‘ie en is ‘ie hard of zacht, ligt ‘ie stil of zit er beweging in?” Rare vragen dacht ik, maar door me er op te concentreren, kreeg ik wel een beeld. “Nou,” zei ik, “hij is vuistgrootte, donkerbruin en hard.”
De verandering
“Hmm, kijk eens of je de kleur kunt veranderen. Wat merk je dan?” Gek zeg, dat voelde al beter. Vervolgens kreeg ik de opdracht de bal kleiner en zachter te maken en het voelde steeds een stukje beter. We stopten toen er geen verandering meer voelbaar was. “Dit was zeker weer zo’n NLP-dinges van je hè”, vroeg ik. “Inderdaad”, antwoordde Noor, “ga maar weer rijden en bij de verkeerslichten links de N247 op.”
Rachel